มีคำเล่าขานจากปากผู้เฒ่าผู้แก่ ผู้เคยเป็นนางข้าหลวงอยู่ในวังสวนดุสิต ว่าครั้งหนึ่ง…ภายในรั้ววังที่งดงามราวแดนสวรรค์แห่งรัชกาลที่ ๕ ได้เกิดเหตุการณ์ประหลาด ที่ไม่มีผู้ใดลืมเลือนได้ตราบจนสิ้นลมหายใจ…
เรื่องของ “ผีพรายวังสวนดุสิต”
ในกาลนั้น วังสวนดุสิตเพิ่งสร้างเสร็จใหม่ ๆ ประดับด้วยไม้ดอกไม้ผลนานาพันธุ์ กลิ่นหอมของพุดจำปา ลั่นทม และกระดังงาอบอวลทั่วเขตพระราชฐาน ยามค่ำสายลมพัดเอื่อยพาเสียงใบไม้ไหวราวเสียงกระซิบของผู้ที่มองไม่เห็น
ผลไม้ในวังออกดอกออกผลดกดื่น ฝรั่งสุกหอม มะม่วงเหลืองทอง ทับทิมแดงสด…งามจนชาววังอดใจไม่ไหว มักแอบสอยกินเป็นครั้งคราว แต่แล้วไม่นาน เหตุแปลกก็เริ่มปรากฏ — ผลไม้ที่อยู่สูงลิบกลับถูกกัดแทะ เหมือนมีใครปีนขึ้นไปแอบกินในยามค่ำ
บางลูกยังทิ้งรอยฟันชัดเจน เป็นรอยฟันมนุษย์…ไม่ใช่สัตว์ใด
เรื่องนี้ถึงพระเนตรล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๕ พระองค์ตรัสว่า
“รอยนี้…มิใช่ฟันกระรอกหรือกระแตแน่ เห็นจะเป็นฝีมือคน”
จึงโปรดให้หาตัวหัวขโมยมาลงโทษ พร้อมตั้งรางวัลถึงสองตำลึงสำหรับผู้จับได้
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา กลางคืนของวังสวนดุสิตไม่เคยเงียบอีกเลย…
ข้าหลวง มหาดเล็ก และนางกำนัล ต่างมาซุ่มเฝ้าดักขโมย ผลัดกันยามละสามสี่คน แต่แทนที่จะพบขโมย กลับพบสิ่งที่น่าขนหัวลุกกว่า…
ยามดึกสงัด เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังก้องบนลานอิฐ
เสียงหัวเราะแผ่วเบาเหมือนเด็ก…ดังลอดมาตามแนวสระน้ำ
บางคนว่ามีเงาเด็กไว้ผมจุกวิ่งเล่นตรงลานหญ้าใต้แสงจันทร์ แล้วหายวับลงในเงาน้ำ
หลายคนหนีแทบไม่ทัน
คืนแล้วคืนเล่า ผลไม้ก็ยังหายไม่หยุด ทั้งที่มีคนเฝ้าอยู่แทบทุกมุม
จนกระทั่งคืนเดือนดับ — เงามืดกลืนกินทุกสิ่งในวัง
ข้าหลวงกลุ่มหนึ่งซุ่มอยู่ใต้ต้นฝรั่งต้นเดียวกับที่พระองค์เคยทอดพระเนตรพบรอยฟัน
อากาศคืนนั้นเย็นจัด ราวกับลมหายใจของคนตายพัดผ่าน
แล้วก็เกิดเสียง “แกรก…แกรก…”
เงาดำหนึ่งปราดขึ้นไปบนต้นฝรั่งรวดเร็วผิดมนุษย์
ร่างนั้นนั่งงอตัว กัดฝรั่งกินด้วยความหิวกระหาย เสียงเคี้ยวดังกรอบกร้วมในความมืด
กลิ่นเนื้อเน่าโชยปะทะจมูกจนแทบอาเจียน
พวกข้าหลวงวิ่งเข้าไปล้อมรอบต้นไว้ ตะโกนเรียกให้ลงมา
แต่เงาดำนั้นไม่ขยับ…ไม่แม้แต่หันมา
จนเมื่อเสียงตะโกนเริ่มดังขึ้น มันก็ “กระโดดตุ๊บ!” ลงจากต้น
ร่างนั้นลื่นเย็น เหมือนจับเนื้อปลาที่เน่าในน้ำ
ข้าหลวงชายคนหนึ่งคว้าข้อมือไว้ได้เพียงเสี้ยววินาที —
แต่ก็หลุดจากมือไปพร้อมเมือกเหนียวติดเต็มฝ่ามือ กลิ่นคาวคละคลุ้ง
ร่างดำหันมาชั่วขณะ — ดวงตาขาวโพลง…ไม่มีตาดำ มีเพียงโพรงลึกดำสนิท
มันหายใจฮืด ๆ เหมือนคนจมน้ำ แล้ววิ่งพรวดลงสระไป
เสียงน้ำดัง “ซ่า!” ก่อนที่ผิวน้ำจะกลับเรียบสนิท…ไม่มีฟอง ไม่มีคลื่น
ทุกคนเงียบงัน มองสระน้ำที่มืดดำ
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ไม่มีใครเห็นร่างนั้นโผล่ขึ้นมาอีก
จนกระทั่งนางข้าหลวงคนหนึ่งเอ่ยเสียงแผ่วเบาแต่ชัดเจนว่า
“ผี…ผีพรายน้ำ…!”
เสียงนั้นสะท้อนก้องในวัง — “ผี…ผี…ผี…”
เหมือนมีใครอีกหลายสิบเสียงทวนตามในความมืด
พวกข้าหลวงแตกฮือ วิ่งหนีทั้งน้ำตา เสียงร้องขอชีวิตดังระงม
และตั้งแต่นั้น ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ต้นฝรั่งต้นนั้นอีกเลย
ทุกครั้งที่มีคนเดินผ่านยามค่ำ จะได้ยินเสียงเหมือนเสียงเคี้ยวฝรั่งเบา ๆ ลอยมาตามลม
พร้อมกลิ่นเหม็นหืนคล้ายซากศพเปื่อยลอยขึ้นจากสระน้ำ…
และว่ากันว่า…
ในคืนเดือนดับ หากยืนมองเงาในน้ำตรงสระนั้น
จะเห็นร่างดำตะคุ่ม ๆ กำลังนั่งกัดฝรั่งอยู่ใต้เงาจันทร์…
พร้อมรอยยิ้มที่ไม่มีริมฝีปาก เหลือเพียงเหงือกเขียวคล้ำ กับฟันแหลมเป็นซี่…
หลังจากเหตุคืนนั้น ต้นฝรั่งต้นนั้นถูกโค่นทิ้ง และมีการโปรดให้ถมสระน้ำครึ่งหนึ่ง
แต่ไม่ว่าจะถมเท่าไร…น้ำก็ยังผุดขึ้นมาจนเต็มสระทุกครั้ง
จนผู้คนในวังพากันเชื่อว่า “พรายในสระ” ไม่ยอมให้ถมที่ของมัน
กาลเวลาผ่านไปหลายสิบปี วังสวนดุสิตกลายเป็นพื้นที่ราชการ เปิดให้คนภายนอกเข้ามาเยี่ยมชม
ต้นฝรั่งเก่าไม่มีเหลือแล้ว เหลือเพียงแนวสระน้ำที่ถูกซ่อมแซมใหม่ ดูสงบสวยในแสงไฟกลางคืน
แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของวัง…เล่าว่า กลางดึกบางคืน มักได้ยินเสียง “กรอบ…กรอบ…”
เหมือนเสียงฟันกัดอะไรบางอย่างอยู่หลังแนวพุ่มไม้ริมสระ
พอเดินเข้าไปดู — เงาสะท้อนในน้ำกลับมี “อีกคน” ยืนอยู่ ทั้งที่ข้างหลังไม่มีใคร…
เขาว่ากลิ่นเหม็นหืนจะลอยมาแรงที่สุดในคืนเดือนดับ
และมักจะได้ยินเสียงเด็กหัวเราะเบา ๆ ตามลม “หึหึหึ…” ก่อนเงียบหายไปพร้อมละอองน้ำกระเซ็น
บางคนถึงกับเห็นเด็กไว้ผมจุกนั่งแกว่งขาอยู่บนขอบสระ กัดอะไรบางอย่างอยู่ในมือ
พอเดินเข้าไปใกล้ — เด็กคนนั้นจะค่อย ๆ หันหน้ามา ดวงตาขาวโพลนไม่มีลูกตา
ก่อนทั้งร่างจะ “จมลง” ไปในน้ำต่อหน้าต่อตา…
ไม่กี่ปีมานี้ มีนักศึกษาเข้ามาถ่ายสารคดีในเขตวังยามค่ำ
กล้องของพวกเขาจับภาพได้ — เงาดำรูปร่างคล้ายคนหมอบอยู่ริมสระ กำลังเอามือขยุ้มอะไรบางอย่างเข้าปาก
พอไฟฉายส่องไป…กลับไม่มีใครอยู่ตรงนั้น
แต่ในคลิปเสียงที่อัดไว้ ได้ยินเสียงแผ่วเบาเหมือนเสียงคนกระซิบ
“อย่า…ถมสระข้า…”
เสียงนั้นยาว เหนื่อยหอบ เหมือนดังมาจากใต้น้ำ…
ทุกวันนี้ เจ้าหน้าที่ในวังบางคนยังเล่ากันเบา ๆ ว่า
คืนไหนที่กลิ่นเน่าคลุ้งโดยไม่มีสาเหตุ — แปลว่า “ผีพรายสวนดุสิต” กำลังขึ้นจากสระ
เพื่อหาผลไม้สุก…หรือไม่ก็ “คน” ที่กล้าเดินผ่านวังคนเดียวในยามค่ำ
และหากได้ยินเสียงกัดแทะในความมืด
อย่าเดินเข้าไปใกล้…
เพราะสิ่งที่มันกำลังกิน…อาจไม่ใช่ฝรั่งอีกต่อไปแล้ว